چکیده :
پس از آماده سازی ذوب درون کوره های ذوب مانند کوره ی باز، کنورتور ها و کوره های الکتریکی، ذوب درون ظرفی به نام پاتیل تخلیه شده و به واحد ریخته گری انتقال می یابد. در واقع وظیفه ی اصلی پاتیل های فولاد، انتقال ذوب از کوره به قسمت ریخته گری می باشد. پاتیل های موجود در صنعت در دو نوع تخلیه از کف (کف ریز) و تخلیه از بالا (سر ریز) مورد استفاده قرار می گیرند. در این مقاله ضمن بررسی وظیفه پاتیل های مدرن در فولادسازی و بررسی مزایای پیش گرم به مسائل مربوط به انتقال حرارت و خط سرباره و طراحی نسوزکاری پاتیل پرداخته شده و لزوم تحقیق در هر کارخانه فولادسازی برای واکنش های صورت گرفته بین سرباره و آجرهای نسوز و طراحی و ساخت آجر نسوز مناسب برای آن کارخانه جهت کاهش خوردگی و افزایش بهره وری تاکید شده است.
وظیفه ی پاتیل های مدرن در فولاد سازی
امروزه پاتیل های مورد استفاده در صنعت فولاد کاربرد های دیگری علاوه بر انتقال ذوب دارند. کاربرد های دیگر پاتیل شامل موارد زیر می باشد:
- فرایند ها و عملیات های فولاد سازی تحت عنوان متالورژی ثانویه
- کاهش میزان اکسیژن جذب شده از نسوز بصورت آخال های اکسیدی
- کاهش هدر رفت دما از طریق افزایش مقاومت حرارتی و عایق بودن
- ایمنی و تکرار پذیری در استفاده
- کاهش تاثیرات مخرب زیست محیطی (در زمان استفاده و تخریب)
- کاهش بهای تمام شده به ازای هر تن
در حالی که هدف اصلی از پاتیل همچنان انتقال ذوب به واحد ریخته گری می باشد، فرآیندهای فولاد سازی می توانند در زمان انتقال ذوب بین واحد ذوب و واحد ریخته گری، عملیات ویژه بین سرباره و ذوب برقرار نمایند. این فرآیند ها می تواند شامل زدایش سرباره ی کوره، ساخت سرباره ی جدید، آلیاژ سازی، گاز زدایی و تلاطم ناشی از دمش گاز خنثی از طریق پلاگ (توپی دمش گاز) باشد.
جداره ی نسوز پاتیل می تواند بر روی کیفیت فولاد تولید شده تاثیر گذار باشد و باید حداقل خوردگی نسوز بین فولاد و جداره پاتیل رخ دهد. همچنین پاتیل باید کمترین میزان هدر رفت گرما را در طول انتقال ذوب از واحد ذوب به واحد ریخته گری و در طول ریخته گری داشته باشد. به همین دلیل پاتیل ها پیش از استفاده از طریق پشگرم های افقی یا عمودی پیشگرم می شوند.